ලිහිණියා
සමනොලුන් යනෙන මඟ
නොතිබුනත් කටු කොහොල,
ජීවිතය නම් විසල් තරණයක..
විමසුමක් මහ සමනල් හෙළ තරණයම....
ලිහිණියෙක් පියඹලා
සමනල් ගිරි දුර්ග මුදුන මත වසා..
ඉගිල යන්නට වරම් ඉල්ලුවේ
කුරිරු දෛවයෙන් සදහටම...
මහ ගිරි දඹට තරමක් පහලදී
ලිහන්නට ඈ වෑයමක් කර
සදාතන මතකයට ඉඩහැර
පලා යන්නට ගියේ ඈ ආයෙ නොඑන්නම..
නොබිඳි කඩතුරා බැමි තවමත්ම
වරද පටවනු ඇගේ ගැහැණුකමටම.
රිදව රිදවා යලි යලිත් පුලුස්සන.
කතා කරනවා ඈට හෙල මුදුනේම.
කඳුලු මහ ගඟ කාල නදියත් පරදා
තවම ගැහැණුන් වගුරවන දිය නොනවතා
කඳුලු උල්පත් තවම පීදේ නොසිඳා
රිදි රිදී හඬන නෙතු රිදවා.
තුමුල මහ ගිරි දඹත් පරදින
කඳුලු මහ ශිඛ ගිරි හිසත් සිඹ
දැවුන හදවත, සුවෙන සැතපුන
එකම තැන ඇගේ... ලිහිනියා හෙල...
තවම කියවන ඈව අමතන,
කඳුලු අසෙනිය සැඟව ගිය තැන...
දැවුන හදවත, සුවෙන සැතපුන
එකම තැන ඇගේ... ලිහිනියා හෙල...
තවම පද පෙළ ලිහන ගමන්.... අපූරුයි.
ReplyDeleteස්තූතියි කෙල්ල...❤️
Deleteලස්සණයි!
ReplyDeleteබොහොම ස්තූතියි
DeleteAwesome article.
ReplyDelete