ලැජ්ජාව

හීනියට දැකපු මදහසේ..
මෝදු වුන පැතුමන් දහසක්
දුටියෙමි... රැවටිල්ලක් තමයි..
ඒත් කවි ලිව් බැව් නම් සැබයි.

වැහිදාක කලුවරේ ගුලිවෙද්දී..
සීතලට උනුහුමක් සොයද්දී..
ඔබව මතකෙට අරන්
පෙම් හැගුම් මල් වල දැවටුනා තමයී..

රෑ ගගනතේ තරු එක්ක කතාවෙක.
රහසින්ම මා මැවු බොලද හීනෙක
ඔබ උන්නා තමයි.
ඒත් ... සැබැවින් ඔබ නැති බැව් හැගෙයි..

ඔබව සොයා නෙත් පිය සලන ඇසිල්ලෙක..
මංසලේ ඔබ උන්නේ ඇය එක්ක..
ලැජ්ජාව වසන් කර හිනැහුනා තමයි.
ඔබ හිනා නුවුනද සැකයී..

" ඔබේ නෙත් හරි තිව්‍රයි..
හරියට නිදිකුම්බා වගෙයි."
අරුත නොතේරුනා තමයී.
ඒත් ආදරේ නොවෙයි.

ලැජ්ජාව සගව ගන්නට
හැකිලුනා රහසේම..
නිදිකුම්බා විලසට..
ඒත් කටු නැති බැව් නම් සැබැයි.

නුඹ අයේ ආව මුත්
බය නැතුව මා ඇහැරුනෙන්..
ඒ හීනයෙන් මියෙදුනා මං.
ආයේ ආදරේ කරන් නෑ සත්තකයි..