නම

පාවහන් පැලැඳ විත්
ගලවාම නොතබා...
හදවත මත ඇවිදින විදියත්,
ඔබ හුඟක් අරුමයක්.
ඇනී සිර වුණ ගල් කැට පතුලත
ගැලවි ගැලවී විසි වන
නුමුත් රිදුමට වඩා නොරිදවන.....

මා නොඇඳ කිසිවක්.
ඉවසමි නුඹේ අඩි.
රිදෙමි, රිදවගමි.
ආයෙත් සිඹිමි නුඹේ අඩි.
සටහන්ව ඇත්දැයි බලමි,
නොදුටු සේ ඉමි...
යලිත් හිස රුවා
පා සටහන් ගැනම වෙහෙසෙමි..

ඝනීභවනය තරම් රිදුමකුඳු නොදනිමි.
නුමුත්, නටඹුනුත් නොසලකමි.
පොසිල පමණක්ම පතමි.
ඒ පොසිලයට ආදරය යන නම තබමි.