පණ්ඩුකාභය

ගුරුකුල සදිසි කම්මල මැද සිත පැහැදි.
ගිනි ගෙන අවුත් මඟහැර ආ මරු නුදුටි.
වැව්මැද දඟකමින් ආයෙත් මරු සැඟවී.
බෑණා නොවේ උන් දුටු  පස මිතු සදිසි.

නුග පත් සැලෙන සේ සසැලෙන මුදු හදින.
වගවත් සුලෙල වූ ස්වණ්ණය දද ලෙලෙන.
සැදැහැත් සිරින් පා අඩි ඔසවා යනෙන.
කගපත් සැලුනේ දස්කම් බවකින් සහජ.

සඳ එන පමාවෙන් දුවනා අස් දුටිමි.
ස්වර්ණ පාලියම සසැලී ඇත සැඟවී.
ගිරිකඩ පව් වැටිය පාමුල හද පිපිණි.
සසර සරන පෙම විකසිත වී දිලිනි.

මාමාවරුන් මරණට කිසි සිතක් නැති.
උන් විත් කිරි සුවඳ නසනට කුරිරු වුණි.
අභය සේම අබදන දෙන්නට සිතිණි.
අනවැසි පවක් රජ කරුමෙට එකතු වුණි.

බසවක්කුලම වැව ගොවි බිම් සිඹ සනසා.
ඉරණම නිසා ලක්පුර රජ සිරි පාලා.
අනුරද නුවර වී ලක්දිව සිරි වීලා.
රන් අකුරින් ඉතිහාසය ලෙල දීලා.