මවක්..

උතුරු  සළු  බඳ වටා      එති බඳ           සිප සිප.
දුරුතු  සඳ   දිය කරයි    අහස් කුස       මැද හිඳ.
පුරුදු  ලිය   අවුදින්‍ ය    ලිප ඉදින්          අවුලන.
දුරුතු  සිල්  අවසන්ව    හද මැදද            ගින්දර.

පුතුන්    දැන්  දැන් එතීයී කුසගින්නේ     හිඳිනා.
නුවන්    පා   කරයි දුර ඈත මඟ           වෙතිනා.
දිනෙන්  දින ගෙවුනමුත් පුතුන් නැත       දකිනා.
දසන්    පා    එනමුදුත් සිනා වෙයි        තොසිනා.

රෑ       කළුවරේ ඇය කුස පිරවු              සුසුමකි.
මිය ගිහිපු සැමියා යලි දැක ගන්න      පැතුමකි.
පිරිත් කී තනියමම නිදා ගත්                  සකියනි.
ඇය තවම නොනිදාම පුතුන් ගැන      සිහියෙනි.

දස    මසක්    කුස දරන් දුක හොවා        සිටියා.
වස   විසක්    නොදී ඇස තරම් දරු        රැකුවා.
සස   භවත්    තරමටම සිත පුතුන්      වෙතිනා.
අද    කොහේ   පුතු ගියේ මව තනිව      හිඳිනා.