පාසල් කාලේ...

පෝස්ට් එකක් නැතුව වේලි වේලි ඉන්න මොහොතක මගේ යාලුවෙක් මට කතාවක් ගැන මතක් කරලා දුන්නා.. ඇත්තටම එයා මතක් කලා නෙවෙයි. එයා මට කෝල් කරපු නිසා මට ඒ කතාව මතක් වුනා..ඒ කෙල්ල ඉස්කෝලේ කාලේ යාලුවෙක්. නම්බර් එකත් අලුත් වෙලා. මං බැලුවා කවුද කියලා. ඉතින් බලනකොට මෙන්න මගේ පරණ යාලුවෙක්... අපි ඉතින් ඉස්සරහ දවසක හම්බෙන්න දාගත්තා. තනියම හම්බෙන්න බැහැනේ. තව දෙතුන් දෙනෙක් සෙට් කරගන්න එපැයි. ඒත් ඒක හරියටම සිද්ධ වෙයිද කියලා නම් දෙයියෝ තමා දන්නේ ඇයි අනේ කිහිප දෙනෙක් සෙට් වෙනකම් ඉන්නවා කියන්නේ වෙන දෙයක් නෙවෙයිනේ. ඉතින් මට ස්කෝලේ කාලේ මතක් වුනා..

දැන් මං ඒ කතාව කියන්නම්. එක කතාවක් නෙවෙයි. කතා කිහිපයක් ලියනවා .

1) සීතලම දවසේ තෝස් කෑම.

ඉතින් අරු ස්කෝලේ යන කාලේ එක දවසක් කළුතර දිස්ත්‍රික්කයම හීතල වුනා එදා කොච්චර හීතලද කියනවා නම් හැමතැනම මීදුම. කලුතර මීදුම කියන්නේ සුලභ දෙයක් නෙවෙයිනේ. අනික මීදුම තිබ්බත් උදේම තිබිලා හත අට වෙද්දී නැති වෙලා යනවා. නුවරඑලියේ නම් ඒක ලොකු දෙයක් වෙන් නෑ.. ඒත් ඒ මීදුම උදේ ඉවර වුනේ නැහැ. දවල් වෙනකම්ම තිබ්බා..

(ඒක කියන කොට මතක් වුනේ. ඉස්සර ස්කෝලේ යන කාලේ මාසෙකට සැරයක් විතර මීදුම උදේම තියනවා. ඒත්දැන් මීදුම උදේම දකින එකත් හරිම කලාතුරකින් වෙන දෙයක් වගේ. එහෙම දවසක් දැක්කෙම නැහැ කාලෙකින්. හැමදේම වෙනස් වෙන එකේ දේශගුනයත් වෙනස් වෙනවද කොහෙද..)

එදා ස්කෝලේ වහන්න තරම්, උදේ හීතල.. ළමයි ස්කෝලේ ආවේ නැහැ. ටීචර්ස්ලා ස්කෝලේ ආවේ නැහැ. ඒ නිසා අරු ඇතුලු ස්කෝලේ ගිය ළමයි සුළු පිරිසකට එදා රජ මඟුල් වුනා. ඇත්තටම අරු ස්කෝලේ නොගිහින් තියෙන්නෙ හරිම අඩුවෙන් තමයි. හැමදාම ස්කෝලේ ගියා. ඇයි අරුගේ ගෙදර තාත්තා විතරයි ස්කෝලේ නොයන්නේ හැමෝම ස්කෝලේ යනවනේ. ඉතින් ගෙදර ඉන්න හම්බෙන් නෑ...

ඉතින් මෙන්න මේ සීතල දවස උදා වුනේ මං ඒලෙවල් කරනකොට පෙබරවාරි මාසේ දවසක. එදා උෂ්ණත්වය කීයද බලන්න අපි ෆිසික්ස් ලැබ් එකට ගියා උදේම. සෙල්සියස් අංශක දහ හතරයි. දවල් වෙනකොට දහ හත වුනා. ඒත් සාමාන්‍යයෙන් අපි ඉන්න ප්‍රදේශයේ උෂ්ණත්වය සෙල්සියස් 26-31 වගේ රේන්ජ් එකක තියෙන්නේ..

ඉතින් එදා අපි සීතලයි කියලා ස්වීටර් ගෙනත් තිබ්බේ නැහැ. ඇයි දෙයියනේ පොඩිම ළමයි තමා මෙහේ ස්වීටර් අඳින්නේ. මට මතකයි වැස්සට වගේ තමයි අපි ස්වීටර් ඇඳලා පාසල් ගියේ ප්‍රයිමරි ක්ලාස් වලදි විතරයි.

මේ සිදුවීම වුනේ ඒලෙවල් ක්ලාස් එකේදී. ඉස්සර පුංචි කාලේ නම් පොඩි සීතලටත් මම ස්වීටර් ඇඳගෙන ගියා. ඇයි එතකොට හැමදාම අඳින ඇඳුම නෙවෙයිනේ. පාට ඇඳුමක් හම්බෙනවනේ..

ඉතින් මේ සීතල දවසේ උගන්නන්න ටීචර්ස්ලා ආවෙත් නැහැ පන්තියට. උදේම නම් ෆිසික්ස් ප්‍රැක්ටිකල් එකක් තිබ්බා. ඒක කරලා දවසම හිටියේ කිසිම දෙයක් නැතුව.. අපි කියන්නේ මං එක්ක තව මගේ යාලුවෝ කිහිපදෙනෙක්. අර මට කෝල් එක දීපූ යාලුවත් එදා හිටියා.
ඉතින් අපි දහයට විතර කැන්ටිමට ගියා. ගිහින් ප්ලේන්ටී බීලා, තෝසේ කෑවා. තෝසෙත් රස්නෙට තිබ්බා. ඒ වෙලෙම දාලා දෙන්නේ ඒ තෝසේ.

කාලා පන්තියට ආවා. ඒත් සීතලයි. කරන්න දෙයක් නැහැ.. ආයේ තව දෙතුන් දෙනෙක්වත් සෙට් කරන් ආයේ කැන්ටිමට සීතල නස්නය පිණිස ගියා.. නැවත උණු තෝසේ සමඟ, උණු ප්ලේන්ටී.. කොහොම හරි තුන් හතර පාරක්ම ඒ වටරවුම ගියා. 

ඉන් පස්සේ තමා ක්ලාස් එකට ආවේ.. ඇවිල්ලත් වැඩක් නැහැ. ආයේ ෆිසික්ස් ලැබ් එකට ගියා ඔන්න ඒ වෙලේ නම් උෂ්ණත්වය ටිකක් නැගලා. ඉන් පස්සේ ඉතින් ඔහේ ගෙවල කාලේ ගෙදර ආවා.
මගේ පාසල් ජීවිතයේ සීතලම සීතලේ උණුම උණු තෝසේ දවස ලෙස එදා ඉතිහාස ගත වුනා.

2) දන්සල

මං මෙහෙම වේලී වේලී හිටියට හොඳ ඔර්ගනයිසර් කෙනෙක් ඉස්කෝලේ යන කාලේ.. (දැන් නම් වෙඩින් ඕර්ගර්නයිසින් බිස්නස් එකක්වත් පටන් ගන්න හිතිලා තියෙන්නේ..) 

එකොලහ වසරෙදි දන්සලක් දෙන්න අදහස ගේනාවේ මුලින්ම මම. ලේසිම දේ සරුවත් කියලා, ඔන්න ළමයිගෙන් සල්ලි එකතු කරල බඩු ගෙනාවා.. මගේ යාලුවෝ ගොඩක් උදව් කලා කොහොම හරි වැඩේට. වැඩේ නැගලා යන නිසා, තව යාලුවෙක් බැනර් එකකුත් ලියන් ඇවිත් තිබ්බා. අපි ඒක දන්සලට කලින් දවසේ කැන්ටිම ඉස්සරහ එල්ලුවා.

දන්සල පටන් ගන්න අපි වෙලාව දැම්මේ,10ට විතර.

ඔන්න දන්සල දවස ආවා. අරහෙ මෙහෙන් බේසම්, බාල්දි හොයාගෙන ඇවිත් ඔන්න සරුවත් හැදුවා.

කොහොම හරි වැඩේ නැගලා ගියා. ඔක්කොම සරුවත් ඉවර වුණා පැයකින් විතර.. වැඩේ දැන් ඉවර කරන්න මට ඕන උනා.. ඒත් මගේ වටේ හිටිය යාලුවොන්ටතව දුරටත් වැඩේ කරගෙන යන්න ඕනා.. කැන්ටින් එකේ අන්කල්ට සල්ලි දීලා ඔන්න ආයේ බඩු ගෙන්නුවා. ඉතින් දන්සලේ සෙකන්ඩ් රවුන්ඩ් එකකුත් ගියා පැයකට විතර පස්සේ.. කොහොම හරි ඉතින් හැමෝම දන්සලෙන් සතුටු වුණා...

3) ඓතිහාසික සිංහබාහු නාට්‍ය බැලීම.

ඒ වගේ තව ඉතිහාසගත වුන දවසක් තමා, සිංහබාහු නාට්‍යය දවස.. ඒක ලැබුවේ, අපි එකොලහ වසරෙදි,

දැන් ළමයිව ට්‍රිප් එක්ක යනවා,නාට්‍ය බලන්න එක්ක යනවා වගේ ඉස්සර එක්ක ගියේ නැහැ. හරිම අඩුවෙන් තමා එක්ක ගියේ..

සිංහබාහු නාට්‍ය බලන්න යනවා කියලා අපිට කියලා තිබ්බේ නැහැ. නමුත් අපි දැක්කා ටික දවසකට කලින් නෝටිස් බොර්ඩ් එකේ සිංහබාහු  නාට්‍ය නගර ශාලාවේ පෙන්නවා කියලා නෝටීස් එකක්. එදාට කලින් දවසේ අපිට ට්‍රිප් එකක් තිබ්බා. කොළඹ තමයි එක්ක ගියේ.. අයියෝ ඉතින් හරි ලොකු ට්‍රිප් එක වගේ අපි ඒකාලේ සතුටින් ට්‍රිප් එක ගියා. ට්‍රිප් එකක් ගිය දවසෙට පහුවෙන්ද නිල නොවන නිවාඩුවක් හැමෝටම හම්බෙනවා. ඇයි ට්‍රිප් ගියාම නැවත පාසකට එන්නේ එකොලහට දොලහටනේ . ඉතින් ට්‍රිප් එක ගිය හැමෝටම මහන්සියි.  ගුරුවරුත් නැහැ. ශිෂ්‍යයොත් නැහැ. ඒත් ඉතින් අරු පාසල් නොයනවද.. නෑනේ. මං හිතන්නේ මං වැඩිපුරම පාසල් ගිහින් තියෙන්නෙ මේ වගේ පිස්සු නටන්න පුලුවන් දවස් වලට තමයි.

ඉතින් ඔන්න ට්‍රිප් එක ගියාට පස්සේ දවසේ අපේ යාලුවෝ කිහිප දෙනෙක් කතා කරගෙන පාසල් ආවේ සමහර විට සිංහබාහු බලන්න එක්ක යාවී කියලා. හරියටම හරි.. ඒක සිද්ධ වුනා. නාට්‍ය සර් ඇවිත් අපිවත් සිංහබාහු බලන්න එක්ක යන්න කැමති වුනා.. බස් එකකුත් කතා කරලා. ඉන් පස්සේ අපි බස් එකෙ නැගලා සිංහබාහු බලන්න ගියා.  ඉතින් අපි ටිකට් වලට සල්ලි දීලා ඇතුලට ගියා. මාත් එක්ක අපේ යාලුවෝ හතර පහක් හිටියේ. හුඟක් අය අපේ වයසේ ඇවිත් නැහැ. අපේ පාසලෙන් ගිය ඉතිරි අය පොඩි පන්ති වල ළමයි.

පාසල් වලින් ආපු පිරිමි ළමයිනුත් හිටියා. අපි එක්ක ගැහැණු හිටිය ළමයෙක් ඉතාම දඟකාර.  කොල්ලොන්ව බයිට් කරනවා පාරේ යද්දි වුණත්... කොහොමහරි අපේ සහෝදර කියන පාසලේ (ඒක දැන් නම් සහෝදරකමක් නැද්ද කොහෙද අප්ෆා..) බිග් මැච් එක කලින් දවසේ ඒ කියන්නේ අපි ට්‍රිප් එක ගිය දවසේ තිබුනේ. ඒක කොහොමහරි පැරදිලා තිබ්බා.  ඉතින් මේ සහෝදර පාසලේ සහෝදරයන් කිහිප දෙනෙකුත් ඇවිත් හිටියා සිංහබාහු නාට්‍ය බලන්න.. ඒකේ ගොඩක් කවියෙන් යන නිසා වැඩියා තේරුන් නැහැ. ඉතින් අපිට කම්මැලී. අර සහෝදරයන් හිටියා අපිට පේලියක් ඉදිරියෙන්.. බිග්මැච් එක පරාද වුණාට සිංහබාහු බලලා ඉවරවෙනකම්ම බයිට් කලා ඉතින් අර මගේ කරකාර යාළුවා..

මැදදි ඉන්ටර්වල් එකේ, ඉස්සො වඩේ විකුණන ගැනු කෙනෙක් ආවා. ඒකේ සුවඳට අපිත් වහ වැටුනා. කොහොමහරී තිබ්බ අන්තිම සතෙනුත් අපි වඩේ කෑවා..

වඩෙත් කාලා, අර සහෝදරයන්වත් බයිට් කරලා, සිංහබාහුත් බලලා ආයෙ ඉස්කෝලෙට එන්න බස් එකට නැගලා ආවා. 

අන්න එතකොට තමා අපිට දෙයියො සිහි වුනේ.. බස් එකේ කොන්දොස්තර සල්ලි එකතුකරන්න ගත්තා.. අපිට සල්ලි නැහැ. තිබ්බ අන්තිම සතෙනුත් අපි වඩේ කෑවනේ..

කරන්න දෙයක් නැහැ... ටීචර් කෙනෙක්ගෙන් සල්ලි ඉල්ලන් තමා දෙන්න වුණේ අන්තිමට.

-------------------------------------------------------------------

සිංහබාහූ නාට්‍යය කියන්නේ අපේ සංස්කෘතික විදහාලන එදිරිවීර සරච්චන්ද්‍රයන්ගේ ලස්සන නිර්මාණයක්.

සිංහබාහුනාට්‍යයේ ප්‍රසිද්ධම කොටස වෙන්නේ,

“ගල්ලෙන බිඳලා. . . ලෙන් දොර ඇරලා

සිංහබා. . . . සිංහබා. . . . සිංහබා. . .

මා සොඳුර. . .  මා සොඳුර. . .  මා සොඳුර. . .  

සිංහ සීවලී . . . මා ප්‍රිය දියණිය. . .

ගල්ලෙන බිඳලා ලෙන් දොර ඇරලා

ගොසින් සැම දෙන නැතේ කිසිවෙක්

මම දැන ගතිමි. . . මම සැක කළෙමි

සිංහබා. . . . සිංහබා. . . . සිංහබා. . .

ලෙන තුළ නොවෙති - පෙරලා නොයෙති

මම දැන ගතිමි - මම සැක කළෙමි

සුරතල් දියණිය මොළකැටි වදනින්

මා සනසන්නිය අහර පිසන්නිය

කවන්නිය . . . පොවන්නිය. . .

මා ගැන. . . බිය වන්නිය

වනයේ දුකක් වෙද. . . අසන්නිය. . . සොයන්නිය

ඈත් ගොසින්ය. . . ඈත් ගොසින්ය

ඇයි සුදු දුවනියේ නුඹවත් නොසිටියෙ

සොහොයුරා නම් ඔළ මොළ ගති ඇත

නුඹ මෙන් මුදු නැත

ඔහුගේ අණටද කීකරු වූයේ

පෙරලා එන්නේද ඔහුගෙන් ගැලවී . . .”

ඒත් මං ආසම කොටස මේක නෙවෙයි.. ආසම කොටස, 

"නැත ලොවේ අන් රසඳුනා - ආදරේ සේ සුව දෙනා.."

මට මතකයි එක පාරක් අපේ කලා දිනයට ආපු ප්‍රධාන අමුත්තා තමයි, නිශ්ශංක දිද්දෙනිය මහත්මයා. ඔහු හරිම ලස්සනට ඒ ගීතය ගායනා කලා... එදා තමයි මං ඒ කොටසට ආස වෙන්න පටන් ගත්ත දවස... අහල නැති අය හොයාගෙන අහන්න. මට යූ ටියුබ් ලින්ක් එකක් හොයාගන්නත් බැරි වුණා...