අඹ ගෙඩි රාජ්‍යය - 07

<< කලින්  කතාව.

ඇත්තටම කුමාරයා අවශ්‍ය වෙලා හුන්නේ කුමරියව විනිශ්චය කරන්න. ඇගේ හැම ඉරියව්වකම, හැම හැඟීමකම හැඩතල පවා තේරුම් ගන්න...
ඒකයි කුමාරයා පැයයි විනාඩි පහලොවක් පරක්කු වෙලා ගියේ..

කුමරිය දුටුවෙන් කුමරු ඒ වන විටත් අසිහියෙන් උන්නේ. හරියට මිහිබට සුරඟන දුටුවා වගෙයි... සිනෙක්සා කුමරිය උන්නේ සුදු සේද ගවුමක් ඇඳගෙන.. ඒක කොයි තරම් සිනිඳුද කිව්වොත් සිරුරේ ස්පර්ශ වුන පමාවෙන් සියලු විඩාවන් වියැකෙනවා... ඒ වගේම තමයි ගවුම බලන්න ලස්සනයි.. ඒ ගවුමට සිනෙක්සා කුමරියත් හරිම ලස්සනට උන්නේ...

ඒත් කුමරියගේ මුහුනෙ නම් තිවුනේ කළු වළාකුළු දහස් ගණනක් එකම අහසක පායලා වගේ..යනකොටත් කුමරිය උන්නේ අධික කෝපයට පත්ව....
කුමාරය දුටු ගමන් ඇගේ ආඩම්බරකම ඉදිරියට පැමිණ, ඇය පැවසුවේ ඇයට වෙනත් රාජකාරියක් ඇති නිසා එයට සහභාගී විය යුතු බව...

"ඔබට මෙතරම් වෙලා ගියේ ඇයි දැයි මං දන් නැහැ කුමරුනි... ඔබේ කාලය අවසානයි දැනටමත්.. ඉතින් නැවත ඉදිරියෙදි මුණ ගැසෙමු...."

කුමාරයට සිදු වුනේ හීනෙන්වත් නොහිතපු දෙයක්... ඇය තමාවත් විනිශ්චය ලක් කරනවාද නැති නම් තමාගේ අදිසි ප්‍රහාරයේ කම්පනය දැඩි ලෙස දරාගන්නවද, ඔහුට නොතේරුනු තරම්..

කුමරිය පිටුපා ගියේ හරිම ආඩම්බරව.. කුමරිය යන දෙස කුමරු බලා සිටියේ හරිම දුකින්... එය කුමරිය නුදුටුවත් දුටුවේ නම් සැබවින්ම එතරම් රුදුරු බවක් නොපෙනෙන්න ඉඩ තිබුනි...

කුමරු අසිහියට පත්වුනා වගේ.. මන්ද ඔහුට අවශ්‍ය වුනේ රාජ්‍යතාන්ත්‍රික සාකච්ඡාවක් නොව පෙම් දිනයක් ගත කිරීමට... නමුත් ඇය සමඟ කාලය කෙලෙසවත් ගෙවන්නට නොහැකි වුනේ තමාගේ අනුවණ ක්‍රියා කලාපය නිසා...
කුමරු කල්පනා කලේ දැන් කිසිම සතුටකින් කුමරිය තමා දෙස නොබලනු ඇතැයි කියමින්...

ඒ සිතිවිල්ල දෙදරවමින් කුමරුට ඉසේරුදාවක් නිර්මානය කරමින් තිබුනේ...
ඉතින් ස්ථීරේටම එදා රාත්‍රියේ කෙලෙස කුමරු සුවසේ සැතපෙන්නද....