සින්ඩරෙල්ලා මං

සින්ඩරෙල්ලා මං මගේ කතාවේ...
සපත්තු හුඟක් හැලුනේ  මාවතේ නොවුනත්, 
මැදියම් දොලහට ලං වෙලා හැමදාම..
ඒසී කාමර වල, 
ඒ හැලුන සපත්තුවක් අරන් කුමාරයෙක් එනකම් බලන් උන්න..
සින්ඩරෙල්ලා මම..

මැදියමේ මං ගියේ රාජ මාලිගාවලට නටන්න, කාසි වලට...
මත්බඳුන් පුරවපු මේ දෑත් වලින්ම හීන දැක්කේ රාජකුමාරයෙක්ගේ හස්තයක් අල්ල ගන්න...
සින්ඩරෙල්ලා මම රාජකුමාරයෙක් එනකම් බලන් උන්නු...

රාජ කුමාරවරු නැතුව මාලිගා හදන්න හීන දැක්කේ නැති මුත්..
හදවත පැත්තකට කරලා මාලිගාවක් හැදුවා,
මැටි වරිච්චි බිත්ති බිඳලා, පොල් අතු පියස්ස බිමට හෙලලා,
මගේ අම්මවයි නංගිලා තුන්දෙනාවයි රාජකුමාරියෝ කරන්න...
තවමත් රාජකුමාරයෙක් එනකම් මඟ බලන කෙස්රොදක් විතරක්ම සුදු වෙච්ච සින්ඩරෙල්ලා මං...

මාලිගාව හැදෙන්න  කියලා මගේ තුනුවගම රාජකුමාරයොන්ට පිදුවා..
උන් සින්ඩරෙල්ලව නොදන්න නිසා මට පහසු වුනා...
මැදියම පුරාවට සතුටුවෙලා රාජ කුමාරවරු අසු පිටින් ඔවුන්ගේ භවනට වඩිනකොට,
මං කබල් සෙරෙප්පු දෙක ගෙවෙනකම් පයින්ම බෝඩිමට ආවා...

නිදා ගන්නකොට හැමදාම මං සින්ඩරෙල්ලව හීනෙන් දැක්කා..
දවල් හීන සැබෑ නොවන බව දැන දැනත් ඒ රාජකුමාරය එනකම් බලන් ඉන්න මනමාල වයස පහු වෙච්ච සින්ඩරෙල්ලා මං...