නව්‍යතන ප්‍රේමය

සහස් නෙතු 

බිතු සිතුවම් වැනිය.

සිය දහස් පෙදෙසෙන්ම

ඒ දෑස් සැංගි හිඳී..

කොහෙන් වුව අයා

ලොවටම ගතු කියයි.

නොමැති කල 

විනයකුඳු සිහිල් රැලි නගා එයි.

එනමුත් මහ හඬින්

කාලයකට පසු රැලි ගසයි..

ඒ රැලි මුග්ධයකුගේ සේ

හදවත පසාරු කරයි.

කවි මිමිනු අතීතය 

අමතකම කරවයි.

ප්‍රේමයක් තිබුනදැයි

කුකුසක්ව ගිලා බසී..

"ප්‍රේමය නම් මෙයය.

ලිවින් ටුගෙදර් ය.

ඒත් රහසින්මය.

මේ ආසියාවය.."

මුලු මහත් සමාජය

අළුව දිස් වුවත් රන් ඊ හිසකි.

ඒ තරම් මනරම්ය ප්‍රේමය.

රැලි නොගැසුවොත් හොඳය.

එකල නටඹුන්ද ඉතිරි නොවන

විරහවක්ද ඉතිරි නොවන

මහත් සොම්නසකි.

අවැසි නම් ඉන්න...

අනවැසි නම් යන්න...

නොබැඳි සමුළුවකි.

දෙහදක් යාවුන.