නුඹ, මම හා ප්‍රේමය


අතොරක් නැතිව සිඹින..
අතරමඟ හිත හිතාම සපින..
මගේ දෙතොලඟ
නුඹේ ප්‍රේමය...

නොලියවෙන කවි ලියැවුන..
අතික්‍රමනය කල වේදිකාව...
පිටුපස සැඟව දිරිය දුන,
සවිය, නොවෙද මම...

ලී කැටයමක දළුලන..
නුවර යුගයේ පෙම් යුවල...
අප දෙදෙන නොවෙද
නුවර අහස යට තවම අප...


සිත ලිහුව මම ලිව්වේ
Labels:

8 comments:

  1. ලිඛිතාSeptember 11, 2017 at 11:51 AM

    ප්‍රේමයක් නම්
    නුවර අහසක්ද ඇතිනම්...

    තව - කවර නම් උපමාද
    මනරම්!

    ReplyDelete
    Replies
    1. අරුSeptember 11, 2017 at 7:20 PM

      නුවර අයට එහෙමලු... පරණ මතකත් මතක් වෙනවලු...

      Delete
  2. තඩියාSeptember 11, 2017 at 12:20 PM

    ++++++++

    ReplyDelete
  3. Duminda AbeysekaraSeptember 11, 2017 at 6:45 PM

    එක්වරම හිතට එන
    යළිත් කිසිවක් නොදොඩමින් යන
    මහා පුදුම සෙනෙහෙ වෙනුවෙන්
    තවමත් බලාගෙන අප දෙදෙන.....

    ජයවේවා!!!

    ReplyDelete
    Replies
    1. අරුSeptember 11, 2017 at 9:18 PM

      කවිකාර දුමී.. ඔබටත් ජය...

      Delete
  4. රස්තියාදුකාරයාSeptember 11, 2017 at 7:41 PM

    කාන්තා පාර්ශවය නුවරට ගොඩක් කැමැති වගේ කවි වල කතා වල නොඅඩුව නුවර හම්බෙනවා

    ReplyDelete
    Replies
    1. අරුSeptember 13, 2017 at 12:36 PM

      එහෙම දෙයක් නෑ.. නුවර හරියට භාවිතා කරනවනේ.. ඒ නිසා නිරායාසයෙන් ඒ වචනේ ආවා මටත්.

      Delete

Subscribe to: Post Comments (Atom)

තනිකමක් තියා නොතියාම  ඔබ ගියා වුව මතක එලියකි. රිද්දා නොරිද්දාම  හද කොනිති ගැසුවට එයද සුවයකි. පෙමක් අහිමිව යන්නේ කෙලෙසක ණයට දීමක්...