අතොරක් නැතිව සිඹින..
අතරමඟ හිත හිතාම සපින..
මගේ දෙතොලඟ
නුඹේ ප්‍රේමය...
නොලියවෙන කවි ලියැවුන..
අතික්‍රමනය කල වේදිකාව...
පිටුපස සැඟව දිරිය දුන,
සවිය, නොවෙද මම...
ලී කැටයමක දළුලන..
නුවර යුගයේ පෙම් යුවල...
අප දෙදෙන නොවෙද
නුවර අහස යට තවම අප...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
ප්‍රේමිය.. මම.. නුඹේ කෙමිය, මතට වැටිමි. මල් පෙතිතර සැඟවෙමි. මකරද මත ගිලෙමි.
ප්‍රේමයක් නම්
ReplyDeleteනුවර අහසක්ද ඇතිනම්...
තව - කවර නම් උපමාද
මනරම්!
නුවර අයට එහෙමලු... පරණ මතකත් මතක් වෙනවලු...
Delete++++++++
ReplyDelete😊😊😊
Deleteඑක්වරම හිතට එන
ReplyDeleteයළිත් කිසිවක් නොදොඩමින් යන
මහා පුදුම සෙනෙහෙ වෙනුවෙන්
තවමත් බලාගෙන අප දෙදෙන.....
ජයවේවා!!!
කවිකාර දුමී.. ඔබටත් ජය...
Deleteකාන්තා පාර්ශවය නුවරට ගොඩක් කැමැති වගේ කවි වල කතා වල නොඅඩුව නුවර හම්බෙනවා
ReplyDeleteඑහෙම දෙයක් නෑ.. නුවර හරියට භාවිතා කරනවනේ.. ඒ නිසා නිරායාසයෙන් ඒ වචනේ ආවා මටත්.
Delete