රැවටිල්ල

මගේ දෛවය මට සරදම් කරමින් උන්නේය.. ජීවිතය මට උරුමකලේ කඳුලු නොවේ.. එසේ නම් හසරැල්‍ යැයි ඔබසිතනු ඇති.. නෑ දැන් නම් මට හසරල්ලක් සොයා ගත් නොහී මටම මා එපාකරවා ඇත. සත්තකින්ම මගේ ජිවිතය යනු රැවටිල්ලකි. කවරකුවත් නොපතන තරමට මා වියැලි ගිය කොලරොඩුවක් සේය. මහ මන්දිරයක දුහුවිල්ලක් සේය.. මටසිළුටු මැණික් ගල් අතර හතර අතට ඉරි තැලි, පැලි ගිය මාණික්‍යයක් සේය.. 

මගේ උප්පත්තිය සර්ව සම්පුර්ණ උප්පරවැට්ටියකි. මගේ සුජාත මව හෝ සුජාත පියා කවුරුදැයි මම නොදනිමි. නමුදු මට උප්පැන්නයක් ඇත. එහි පියා ඉදිරියේ ඉරක් නොව නමක් ඇත. ඒ නම මා හදාවඩා ගත් මගේ දෛවයෙන් සිය දෛවය ලියා ගත් සුජාත පුතෙකුගේය. මා අවජාතකයකු ලෙස හැඳුන් නොවනුයේ මගේ වාසනවකට යැයි ඔබ නොසිතන්න.

ඉදින් මම මගේ කතාව ඔබට පවසමි..

අරුණෝදයෙ හිරු මහෝදය ජනෙල් පියන් පත් ඉරා මගේ මුහුනට වැදේ. මම එයින් කෝප විමි. අතීතයේ අරුණෝදයට පෙම් කල මා මෙලෙස කෝප වීම් පිළිබඳ යටි සිතෙහි ඇත්තේ හුදු ඔච්චමක් වන් හැඟීමකි.

සමාජය නැමති විශයෙහි හුදු ව්‍යක්තයෙකු වු මම දැන් දැන් සමාජයෙන් වහන් වී මගේ දෛවයේ සරදමට වෛර කරමි.

මා ඉපදුනේ කොහිදැයි මම නොදනිමි. නමුදු මගේ සුජාත භාවයට අනුව මා ප්‍රසිද්ධ නගරයක ප්‍රසිද්ධ පෞද්ගලික රෝහලක උපත ලබා ඇත. මගේ නාමික මව සිහින්දැරී කෙනෙකි. ඇයට ඇය විසින් වැදු දරුවන් නොමැත. මා සමඟ වැඩිමල් පුත්‍රරත්නයක් ඇයගේ දරුවන් ලෙස සහතිකවම ඇය හදාවඩා ගත්තාය.

මගේ නාමික පියා සදහටම අපෙන් ඈත් වී සිටියේය. කලාතුරකින් දුටුවා මිස ඔහු නිවසේ නොවිසුවේය. ව්‍යාපාරයැයි කියමින් ඔහු විසුවේ ගිනි ගහන කොළඹ යැයි පමණක් මම දැනසිටියෙමි.

දිව්‍යමය සැප සම්පත්තීන් නොතිබුනද දෙමහල් නිවසක් හා වාහනයක් මා දන්න මගේ පෙරපාසල් වියේ සිටම තිබිනි. පාසල් යෑමට, ටියුශන් යෑමට සහෝදරයාට වඩා වාහනය නිවැසියන් විසින් මට පවරා තිබිනි. මම නිවසේ සැමගේ හුරතලා ලෙස හැදී වැඩුනි.

අවශ්‍යතාව කුමක්ද, මවට පැවසු වහම එය මට ලැබුනි. මම සැබවින්ම උගත්තෙමි. කලා විශයන් වලින් සමත්ව සමාජ විද්‍යා විශේෂ උපාධිය සඳහා මා තේරී පත් වුනි.. එය මාගේ උත්කර්ෂවත් අවදිය යැයි සිතුවෙමි. මාගේ දිවිය සමාජ විද්‍යා සංකල්ප වලින් නිර්මිතව ගලාගෙන ගියේය.. මම සමාජ විද්‍යා විශයට පරපෝෂිතයෙක්ව වැඩුනෙමි...

යාචක හා සමාජ පසුබිම මැයෙන් මා මගේ විශේවේදී නිබන්ධනය එලිදක්වන්නට සිතුවෙ ලංකීය යාචක පසුබිමේ රහස් සෙවීමේ උන්මාදයෙන් මා පෙලීම නිසාය.. මම හා මගේ මිතුරෙකු  වෙස්වලාගෙන කොළඹ යාචකයන් සේ සැරිසැරුවෙමු.. අප උදේම දුම්රියෙන් පැමින මුලු දවසම යාචකයන් සේ ගත් කර සවසට නිවස බලා ගියෙමු... එය මුලදී උත්කෘෂ්ට ජුගුප්සාජනක ක්‍රියාදාමයක් වුවද තෙදිනක් ගත් වෙත්ම අපි එයට හුරු විමු. නමුදු කිසිඳු විශේෂතාවයක් සොයා ගත් නොහී අපි ලත වෙමින් සිටියෙමු. සිව් වන දිනයේ අප වටා යාචකයකු කැරකැවෙනු අපගේ නිරික්ෂණයට හසු විය. 

පසුබිම කෙසේ වෙතත් අපව මරනයට කැදවගෙන යනු ඇතැයි අප සිතුවේ ඔහු අපට කිනිස්සක් පෙන්වා " තොපි දැන් කිහිප දවසක්ම මේ අඩවියේ දැක්කා. අයේ මෙහි ආවොත් කපනවා පලු යන්න"  කීවේය.

ම මිතුරා පින්සින්ඩු වුයේ...

"අපේ ගේ සින්න උනා. මේ මගේ මලයා. අපිට දැන් ඉන්න හිටින්න තැනක් නෑ..කවුරු අපිව බලා ගන්නද.. උඹ මැරුවා කියා අපට කම් නැත" කියමිනි..

"තොපි අපේ බජට් එකත් හුරන් කනවා වස්සෝ.. තොපි නිසා මගේ කොටස අඩු වෙනවා. කයිරා මහත්තයාට මන් දැන් උඹලව වාර්තා කරනවා. එක්කො තොපි කපොති. නැත්තම් තොපිට අපේ රංචුවට එක් වෙන්න වෙනවා" කියු ඔහු, " නැවත් දැක්කොත් හිල් කරනවා" යැයි කියා යන්න ගියේය..

අපි ක්‍රියාදාමය චිත්‍රපටයක නලුවන් වී සිටියෙමු. නමුදු සැබවින්ම අප උත්කෘෂ්ට සන්තෝශයටත්, උත්කෘෂ්ට බියකරු සිදුවීමකිනුත් තෘෂ්නිම්භූත වී සිටියෙමු..

උත්කෘෂ්ට බිය නම් නිසැකයෙන් හෙට දිනයේ අප කිනිසි පහරක් බලාපොරොත්තු විය යුතු නිසාය..

උත්කෘෂ්ට සන්තෝශය නම්, බියකරු බව පසෙකලා අපගේ අරමුණ සාක්ෂ්‍යත් කර ගැනීමට නිසැක සාක්ෂියක් අප කරා පැමිණ තිබීමයි. එනම් කයිරා මහත්තයා යනු කවුදැයි සෙවීම ඊළඟ අභියෝගය වීමයි.. ඒසේම මැර වදන් කියූ යාචකයා කයිරා නම් පුද්ගලයාට අප වාර්තා කිරීම ට තරම් සහේතුක විප්ලවය අප තරණය කල යුතු නිසාය..

අපි ආවෙමු. සිඟමන් යැදීම පසෙකලා  අප බලා සිටියේ ඒ මොහොත උදා වෙනකම්‍ ය.. පෙරදා පැමිණි යාචකයාගේ සෙවනැල්ලකුඳු අපි නොදුටුවෙමු. නමුදු අප පසු පස දෙදෙනෙකු ලුහු බඳින බව අපි පසක් කර ගතිමු. එක් කෙනෙකු කලු උස මහත් කෙනෙකුත්, අනිකා පච්චයක් කෙටු හීන් දැරී පුද්ගලයකුත්‍ ය..

"උඹලා දෙන්නා ගැන අපි සෝදිසියෙන් ඉන්නෙ.. හවසට කයිරෝ මහත්‍තයාව උඹලා හමු වෙන්න ඕනා. "

ඒ අතරින් කලු උස මහත පුද්ගලයා අප ළඟට පැමිණ කීවේ ගිනි පුපුරු විදින්නා සේය..

ඒක අණක් බව අපි පසක් කර ගතිමු. කෙලෙසක හෝ අපටද අවශ්‍ය වුයේ එයයි. යාචක ව්‍යාපාරය ගැන ලිවීමට හැකියාව උදා වී ඇත...

"අපි දැන්ම එන්නම්, මහත්තයෝ " යැයි කියු මම, ඔවුන් පසු පස ඇදුනෙමු.

අතිශයෙන් තැතිගෙන තිබුනද, අපගේ උන්මාදයේ අරමුණ පැහැදිලිව පෙනෙන්නට තිබිනි..

කොටුවේ පෙට්ටි කඩ මැදින් බ්ලුමැන්ඩල් පාර දෙසට ඇදුනු දෙදෙනා පසින් අපිත් ඉතා යටහත්ව ගමන් ගතිමු.

"උඹලා කැමැත්තෙන්ම පැමිණි එක හොඳයි. නැත්තම් උස්සන්නයි වෙන්නෙ.. උඹලා 40%ක් දෙන්න ඕනා අපිට. මේ අඩවියේ මේ ජොබ් එක කරනවා නම්."

කලු උස මහත ඉසකේ සුදු වු පුද්ගලයා එසේ කිවේන් අප මුහුනට මුහුන බලා ගතිමු..

ඔවුහු ටික දුරක් ගිය විට අතුරු පාරකට හැරුනෝය.ඒ යන විට පාර දෙපස සිටි යාචකයින් සේ පනෙන කුඩා දරුවන් ඔවුන් දැක හැකිලුනෝය. අපේ දෘශ්ටිය ගණකම කොට අවට අධ්‍යනය අවශ්‍යයැයි සිතුනු බැවින් අපි සෙමින් ගමන් කිරීමට පටන් ගතිමු..

කුඩා නිවෙස් වල හුන් ගැහැනුද ඉතා යටහත් පහත් ලෙස ඔවුන් දැක හිනාවුවෝය.

" ඉක්මන් කරහන්.. ගාටන් නැතුවලා"

එසේ පැවසුයෙන් අප ඉක්මන්කිරීමටවග බලාගතිමු.ඔවුන් තරහ ගැස්වීමට කිසිඳු වුවමනාවක් අපට නොතිබිනි.

අප පැමිණ තිබුනේ කුඩා නිවසකටය. එහි ඉදිරිපිට වාහනයක් නතර කර තිබුනේය. එය මට හුරු වාහනයක් බව එකිනෙහිම පසක්වු නමුදු එහි හිමිකරු මතකයට නගා ගත් නොහැකිවිය..

" මෙතන නැවතිලා ඉන්නවා." යැයි පැවසු හීන්දැරි මිනිසා, අපව නිවසේ ගේට්ටුව අබියසදී නතර කරවීය. අපි නතර වී බලා සිටියෙමු

" සර් ඇවිල්ලා වගේ බන්, කවදාවත් නැතුව.. මං මේ දකිනවා නම් දකින්නෙ වර්ෂ ගණනාවකින් වගේ"  යැයි හීනියට කලු මහත් මිනිසාට පැවසීය..

එසේ නම් සර් යනු මෙම ව්‍යාපාරයේ ඉහලම පුද්ගලයකු විය යුතුයැයි එකිනෙහිම හැඟුණි.

මිනිසුන් දෙදෙනෙකු එම කුඩා නිවසේ දොරටුව ළඟ සිටගෙන සිටිනු පෙනේ. ඔවුන් එලියට පැමිනෙනු දුටුවෙමි. එසේ නම් අනතුරුව මෙහි නායකයා ඉදිරියට පැමිණෙනු ඇත.

ඉතා අගනා ලෙස හැද පැලඳ ගත් ඔවුන්ගේ බලවතා යයි සිතිය හැකි පුද්ගලයකු එලියට පැමිනියා පමණි..

විශ්වාස කරන්න..

මට මගේ ඇස් අදහාගත නොහැකි වුනි.. කෙලෙස පහදන්නයැයි මට කිසිසේත් හැකි නොවනු ඇත.

එකිනෙහි අපව මෙහි කැඳවාගෙන ආ පුද්ගලයින් ගරුත්වයෙන් "සර්" කියමින් අැදුනේ මගේ නාමික පියනන් ළඟටය...

එනම් මේ යාචක ව්‍යාපාරයේ නයකයා මගේ පියාය... මගේ උප්පැන්නයෙ පියාගෙ නම ඉදිරියෙන් සඳහන් වු මිනිසාය...