ප්‍රේම මලගම

සඳ ළඟින් ආ සුසුම් සිහිලක.
දැනුනා හුරුපුරුදු හැඟුමක්..
ආගන්තුකයකුගේ ආගනමනය
වර්ශ එකහාමරකට පොරොතුව
අනාගන්තුක වුනම අරුමය...
මතක් කෙරුවා මතක දෙවොලෙන්...
සිනා සී මං හැංගුවා ඒ මතක වියරුව..

රෑයේ ගණදුරු මැදියමේ වුව..
මධ්‍යහන ගිනිගත් දහවලේ වුව,
හැඩගැසෙන මගේ දාහය සිහිලසකට..
ඒ මහ විප්ලවයේ මහා විප්ලවකරු
තවම ගයනා හඬ ඇසේ මට..
හද මැදුරු තුල කිඳා බැස වුව.
අරුමයි මහද වැජඹෙනා අපුරුව

සිහින සිතුවම් බොඳම කරමින්.
ඈත ගව්වක් දිය සිඳී වියැලෙමින්
පිපුනු මල් පෙති විසිර යවමින්..
හැමු මහ කුණාටු මතකයන්.
සසලකල එක ක්ෂණයෙන්
නිසල කරමින් හරි හෙමින්..
හද මලගම පෙමින් නිමැවීය කුරිරුව..