සහජාන්ට ලියා තබමි..

සහජාන් ඔබ මා මියැදුනු පසු..
මගේ අනන්ත ප්‍රේමය හැඳින ගත්තෙද.
සත්තයි මා නොපිලිගනිමි.
මගේ පැටව් ටිකවත් බලා ගන්න ඇහැකි නම් ඇහැක් වගේ..
පිලිගන්නම් මං ප්‍රේමය හැඳිනි වග...

අන්ත පුරයට මා පැමිනිය පසු ඔබ මගේ කුටියට වඩා රැඳුනු කුටි අනන්තයි..
මං ආදරේ කරපු බවවත් දැන හුන්නෙ නැතිවද...
දැන හුන්නත් නොදන්නා සේ විසුවද..

කියන්න...
මගේ අවසන් ගමනට ඔබ හෙලුව කඳුලු කැට,
මිථ්‍යාවක් නොවේමද?
දනිමි මම ඔබේ රැඟුමන්..

ඔබ සෙනෙහස විඳීවී සියල්ල අමතක කර..
අන්තපුරයට වී...
එදා මෙන්.. හෙටත්..

මියැදුනු මා වෙනුවට මගේ හුරතල් පුංචි නංගි කැන්දන් එන්න තරම් හයිය තිවුනේ කොහොමද...
ඔය හිතට..
හයක් හතරක් නොදන්න පොඩි එකී..
මට වගේ දරුවෝ පුදන්න එපා ඒකීට..
ඒකීත් මැරිලා යාවී..
ටජ්මහල් හදන්නයෑ තව..?