කවියකුට පෙම් කලෙමි.

කවියෙක්ට ආදරේ කිරීම හරිම ප්‍රේමාන්විත උන්මාදයක් වේවි යැයි මම සිතුවෙමි. මා පිළිබඳ අකුරු අමුනපු කවි සමඟින් මගේ ප්‍රේමය ගලා යාවි.. මගේ හීනය ගොඩ නැගුනේ එලෙසින්. ඔහුව හැඳිනුවේ මං පුස්තකාලයේ පොත් අතර සැඟවුනු මොහොතක. මිතුරියන් හඳුන්වුයේ කලා සංගමයේ සභාපති කියලා. ඒ වන විට උගත්තේ කලමණාකරන පීඨයේ දෙවන වසරේ සිසුවෙක් ලෙසයි.

ඔහු පත්තර වලට කවි ලිව්වා. ඔහු මගේ හිතේ රෝපනය උනේ කවි නිසාමයි..ඒ කවි වල තිබුනේ කාන්තා අයිතිවාසිකම් ගැන. ඉතින් කාන්තාවන් වසඟ වෙලා ඔහුගේ ලිපිනය ඉල්ලලා පත්තරෙට ලියුම් එව්වා. ඒවා ඉතින් විශ්වවිද්‍යාලයේ ප්‍රසිද්ධ රහස්. විජේවර්ධන සම්මානයේ, ආධුනික නවකතා අංශයේ අදාල සම්මානය ඔහු හිමි කර ගැනීම නිමිත්තෙන් ඔහුගේ ප්‍රසිඳු භාවය තවදුරටත් කල එලි බසිනු දැක ගත හැකි විය. ගැහැනු ළමුන් ඇදීගියේ මෙරුවා ආලෝකයට ඇදෙනවා වගේ. සම්මුඛ සාකච්ඡා හරි හරියට පත්තරවල, රූපවාහිනීයේ ගියා.. මගේ ආඩම්බර හිතත් ඒවා හොරෙන් කියව කියව ඔහු පිළිබඳ අධ්‍යනය කරන්න වුනා... එය මගේ මිතුරියන්ගෙන් සඟවන් මං තනිව කල විප්ලවයක්..

"වික්ටොරියානු සභ්‍යත්වය ගැන දොඩන පිරිමි තවම තම ප්‍රියම්භිකාව නිවාස අඩස්සියේ තියාගෙන නිවසෙන් එලියට ගිහින් ගෝලිකරණය වෙනවා"

ඔහු එලිපිටම පුරුෂ පක්ෂයට විරෝධය එල්ල කලා.

"කවදාවත් කාන්තාවකට අවසර දීමක් අවශ්‍ය නෑ. සමහර පුරුෂයන් කට මැත දොඩවනවා මම මගේ බිරිඳ ට රැකියාවක් කරන්න ඉඩ දුන්නා කියමින්. ඒත් මං අහන්නේ උසස්  අධ්‍යාපනය ලබපු කාන්තාවට අවශ්‍යද සිය සැමියගේ අවසරය ? ඇයට තනි තීරණයක් ගන්න බැරිද ඇගේ වෘත්තීයමය ජීවිතය පිළිබඳව ?"

ඔහුගේ වාග් ප්‍රහාරයන් කාන්තා හිත් හැමවිටම ස්පර්ශ කලා.

මම පුස්තකාලයේ තනිව පොත්කියවන දිනෙක, ඔහුම පැමිණ මගේ අබියස පුටුවෙන් හිඳ ගත්තා. කිසිඳු අවසරයක්වත් නොගෙන...
ඒනමුත් අවසරයක් මොකට ?
මේ පුස්තකාලයනේ.. මගේ හිමිකාර තැනක් නෙවේනේ.. ඔහු මා සමඟ කතාව ආරම්භ කලේ බොහෝ කල් සිට හඳුනන මිතුරන් ලෙසය.. ඔහුගේ නිරහංකාරකම පිලිබඳ මං අතිශය පුදුම වුනා. මගේත් ආඩම්බරකම පරාද කරමින් ඔහුගේ ඇසුරේ උවමනාව ඔහුගේ ආගමනයෙන් උත්කෘෂ්ට ලෙස නැගී පැවතුනා.. ඉදින් අන් පිරිමින්ට දැක්වු ආඩම්බරකම් ඔහුගේ ඉදිරියේ දියවෙලා වැක්කෙරුනේ හරියට ඉටිපන්දමක් ගින්නකට අහුවුනා වගේ. ඔහු අග්නි ජාලාව. මං අහිංසක ඉටිපන්දම...

ටික ටික ඔහු මට ළං වුනේ ඇයි කියන්න මං දැන උන්නෙ නැහැ. ඔහු ඇත්තෙන්ම නිදහස් පුද්ගලයක් වුනා... ඕනෑම ප්‍රශ්නයක් ඉදිරිපත් කරන්නටත් ඒවා පෞද්ගලික වුවත් ඔහු පිලිතුරු දෙන්නත් පසුබට වුනේ නෑ. මගේ ප්‍රශ්න වලදීත් හරිම නිදහස් ව සිතා හොඳම පිලිතුර සොයා දෙන්නට ඔහු හරිම දක්ෂ  වුනා..
හරිම මිත්‍රශිලි ලෙස ඔහු මගේ සමඟ කාලය ගෙව්වේ.. මගේ හිත මටත් හොරෙන් ඔහුට ආදරේ කරන්න අරගෙනයි තිබුනේ. ඔහුගේ කවි වලට මං පිලිතුරු කවි ලියාගෙන රහසින් තියාගත්තා.ඉදින් මං කවියෙකුත් වෙලා.ඔහු නිසා..
ඔහු අලුතෙන් ලියැවෙන කවි වල ආදරේ වෑහෙනකොට මට විශ්වාස කලේ මං නිසා කියලා, ඒ කවි හිතේ දළුලාපු ආදරය මටමයි කියලා. පෙරදා සමාජ විවේචනයන් පමණක් කවියක් කල මගේ කිවිඳුන්ගේ කවි වල ටික දිනෙක පටන් ආදරය වෑහෙන්න ගත්ත, මහා විප්ලවයේ මහා නිමැවුම් කරු මමම මා ලෙසයි විශ්වාස කලේ.. ඉදින් මගේ ආදරය කවියක් වගේ ලස්සන වෙවී.. ඒ පමණයි මගේ හිතේ තිවුන හීනය.

මං මගේ ආදර ගීතය ලියන්න ගත්තා.. ඔහුයි තනු නිර්මාණකරුවා.. මං උත්කෘෂ්ට ප්‍රේමයේ මහෝදයෙන් උමතු වෙලා උන්නේ.ප්‍රේම ගීතයේ තනුව පිට පැන්නට කවදාවත් වචනවලට වෙනස් වෙන්න දුන් නෑ. තනුවට ඕන විදියට පද වෙනස් කලේ දක්ශ ලෙස. ගීතයේ අයිතිකරුත් ඔහු වගේ. ඉතින් ගීතය ඔහුට නැතුව කාටද හිමි කියලා හිතන් මාත් මගේ හිතටම බැන ගත්තා. අනික මට වඩා ඔහු ප්‍රතිභාපූර්ණ කවියෙක්නේ. ඉතිං ඔහු මගේ ගීයේ පද වෙනස් කලා කියලා මොකද....

ඔහුගේ සිනාවකට, වචනයකට පවා පෙම් කලා. ඔහුගේ කවි වල මාව හෙව්වා.. ඒත් ගොඩක් කවි තිබුනේ ආදරය නෙවේ.. සමනලයෝ, මල් ගැන.
පරිසරය පිලිබඳ.. එසේ නොවේ නම් කවි, ඉන් පස්සේ යාචකයෝ, පිශාචයො, පෙරෙතයෝ ගැන.. මං පිශාචයෝ පිලිබඳ කවියක හරි ආදරේ හොයන්න පෙලඹුනා. මං ඔහු ලිව්ව කොම්බුවක හරි යන්තම් ගැවිච්ච ආදරයක් හොයා ගත්තා.

කවියෙකුට ප්‍රේම කිරීම හිතන තරම් පහසු නැහැ කියලා දැන ගත්තේ ඔහු හා විවාහ වෙලා ටික දිනක් ගෙවුනම.
එක එක ගැහැනු ගැන ඔහු රචිත කවි තිබුනා. සුදු කෙල්ලෝ, කළු කෙල්ලෝ.. පිරිමින්ගේ ලස්සනත් ඔහු විස්තර කරලා, ඒ අතර පිරිමියකුට ප්‍රේම කරන පිරිමි ගැන රචිත කවි මට ලැබුනා. මං ඒවා කියවලා හිතුවේ මොන වියරුවක්ද කියලා ඒක. ගැහැනුන්ගේ උපන් ලප ගැන කවි ලියා තිබුනා.. ඒවා හරිම ජුගුප්සාජනකයි.. මං අහන්න ගියේ නෑ ඒවා කොහොමද ලිව්වේ කියලා.

ඒත් මං ගෘහණියකගේ භූමිකාව රඟන කොට මට සමාජ ඝට්ටණයක් නොලැබීම නිසා ඒවායේ සත්‍යතාව සොයා ගන්න බැරි වුනා.. ඒත් විවිධ උළෙල වල් වලට මට ආරාධනා ලැබුනාම මට මගේ ස්වාමියාගෙන් අවසර ලැබුනා ඒවට සහභාගි වෙන්න.. මං පරසිඳු කවියාගේ පිරිසිඳු භාර්යාව ලෙසින් පරසිඳු කවියාගේ අතින් අල්ලන් රතු පලස මතින් ඇවිද ගිහින්, VVIP අසුන් වල හිඳගෙන හිටියා..

වික්ටෝරියනු සභ්‍යත්වය ගැන දොඩපු පුරුෂයා තමන්ගේ උගත්, චර්තවත් ප්‍රිය භාර්‍යාවව නිවසේ වැඩකාරකමට තියාගෙන සිර ගත කොට ඉන්නේ.., සමහර පත්තර වල ඔහු පිලිබඳ මඩ ප්‍රහාර පල වුනා.. ඒ වෙලාවර මට තිබුනේ මගේ පරසිඳු කවියාගේ සුචරිත භාර්‍යාව ලෙසින් මාධ්‍ය හමුවක් කැඳවා ඒ මගේ තනි කැමැත්ත බවත්, කිසිදු සිරගත කිරීමක් නැති බවත් ප්‍රකාශ කරන්න...

ඒත් එක දවසක් මාධ්‍යකරුවෙක් ඉදිරිපත් කර ප්‍රශ්නයකට මගේ ඇඟ ගැහෙන්න පටන් ගත්තා..
"ද්වීලිංගිකතාවක් නිරූපනය කරන කවියන්ගේ අයිතිකරු ගැන වචනයක් පැවසිය හැකිද"
මං වලිප්පුව හැදුන පුද්ගලයකු වගේ ගැහෙන්න පටන් ගත්තා. මං දැන හුන්න කවියගේ පාරිශුද්ධත්වය ගිලිහී, 
මං නොදන්න මගේ කවියගේ ජිවිතයේ ඉසව්වක් පෙන්නුම් කලා.

මා ඔවැනි හාස්‍යජනක ප්‍රශ්න බැහැර කරනවායි කිව්වේ පිලිතුරක් සොයා ගැනීමට නොහැකි වූ නිසා..
නමුත් මගේ හිතේ විදුලි කොටන්න පටන් අරං තිවුනේ.. හීනි හීනි විදුලි ධාර රකුසු වේගෙකින් පැමිනිලා මගේ හදවත සිදුරු කරන්න තැත් දැරුවා..

දරුවන් දෙදෙනෙකු වදාපු කවියගේ සුචරිත භාර්යාව කවියගේ අනික් ලෝක ගැන නොසොයා, නොතකා, ජීවිතය ගෙනිච්චා. සමහර කතා මගේ ලවන් හාරමින් විකාශනය කෙරුනත්, මා නොවේ ඒවා ගැඹුරින් අධ්‍යනය කරන්නට ගියේ.. එලෙස අධ්‍යනය කලේ නම්, සහාසිකව මගේ ආත්මයම මියැදෙන්න තිබුනා. ඉදින් කවියකුට පෙම් කල මම මේ වනතුරුත් සැනසුමෙන් දිවි ගෙවමි..

ලවන් වසා ජිවත් වුන හෙයින්....